Κανούτος

(Knud ή Κnut ή Kanute). Όνομα βασιλιάδων της Δανίας. 1. Κ. Β’ (995; – Σάφτσμπερι 1035). Βασιλιάς της Δανίας (1018-35), της Αγγλίας (1016-35) και της Νορβηγίας (1028-35). Ήταν γιος του Σβεν, τον οποίο διαδέχτηκε στον θρόνο. Με την κατάκτηση της Πομερανίας δημιούργησε μια απέραντη αυτοκρατορία στη βόρεια Ευρώπη, η οποία όμως δεν επέζησε μετά τον θάνατό του. Παρά τον βίαιο και σκληρό χαρακτήρα που τον διέκρινε, ασπάστηκε τον χριστιανισμό και υπήρξε υποδειγματικός Καθολικός. Εφάρμοσε μια συνετή συμφιλιωτική πολιτική μεταξύ των υποτελών του λαών και επιχείρησε να οργανώσει χρηστή διοίκηση στην εφήμερη αυτοκρατορία του. 2. Κ. Γ’ (1018 – 1042). Βασιλιάς της Δανίας (1035-42) και μετέπειτα της Αγγλίας (1039-42), αφού κατόρθωσε να διώξει από την αρχή τον αδελφό του, Αρόλδο. Ήταν γιος του Κ. B’. Φέρθηκε σκληρά στους υπηκόους του και o θάνατός του έθεσε τέρμα στη δανέζικη δυναστεία στην Αγγλία. 3. Κ. Δ’, ο λεγόμενος Άγιος (1040 – 1086). Βασιλιάς της Δανίας (1080-86). Ήταν νόθος γιος του Σβεντ Eστρίντζεν, ο οποίος του κληροδότησε την Αρχή εξαιτίας της γενναιότητας που είχε επιδείξει στους πολέμους εναντίον των Βανδάλων. Εκστράτευσε εναντίον του Γουλιέλμου του Κατακτητή και απέσπασε το Σλέσβιχ, το οποίο εκχώρησε ως δουκάτο στον αδελφό του, Όλαφ. Ίδρυσε πολλές εκκλησίες, όπως τη μητρόπολη του Λουντ και του Ρόσκιλντ, αύξησε τα προνόμια του κλήρου και προσπάθησε να εξασφαλίσει τη χώρα του από τον κίνδυνο των πειρατικών επιδρομών. Υπέταξε την ειδωλολατρική Πρωσία και την Κουρλανδία και στράφηκε, χωρίς όμως επιτυχία, εναντίον της Αγγλίας. To 1086 αποκλείστηκε από τον λαό στο φρούριο του Σγέρινγκ (στα B της Γιουτλάνδης) και υποχρεώθηκε να καταφύγει στη Φιονία, όπου έπεσε θύμα δολοφονίας. Το 1100 η Δυτ. Καθολική Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο. 4. K. E’ (; – 1157). Βασιλιάς της Δανίας (1147-57) και της Γιουτλάνδης, μετά τον θάνατο του Ερρίκου Λαμ. Ήταν δισέγγονος του Σβεντ Εστρίντζεν και γιος του βασιλιά Νίελσεν. Ήρθε σε σύγκρουση με τον συγγενή του, Σβέτεν Γκάρντε, που ήταν βασιλιάς της Σηλανδίας και της Σκανίας, ζητώντας τη βοήθεια του Γερμανού αυτοκράτορα Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσα για να τον αντιμετωπίσει. Πράγματι, με την ενίσχυση του τελευταίου κατόρθωσε να επεκτείνει την κυριαρχία του στη Σηλανδία, στη Φιονία και στα γειτονικά νησιά, αλλά λίγες μέρες μετά από την επίτευξη του σκοπού του έπεσε θύμα δολοφονίας που είχε εξυφάνει ο αντίπαλός του, Σβέτεν Γκάρντε. 5. Κ. ΣΤ’ (1163 – 1202). Βασιλιάς της Δανίας (1182-1202). Ήταν γιος του Βάλδεμαρ Α’ του Μεγάλου και της Σοφίας. Με τη συνδρομή των συμβούλων του πατέρα του, Αβεσσαλώμ και Έσμπερν Σκρε, κατέστειλε τη στάση των Σκανίων και αντιμετώπισε με επιτυχία την εξέγερση του δούκα της Πομερανίας. Με τη βοήθεια των Σουηδών κατέκτησε ολόκληρη την Πομερανία και αναγορεύθηκε πρώτος βασιλιάς των Βανδάλων. Κατόρθωσε να καταπνίξει την ανταρσία του αρχιεπισκόπου της Βρέμης, γιου του Κ. E’, και να κυριεύσει στη συνέχεια το Χολστάιν και το Λίμπεκ. Συμμετείχε στην οργάνωση της σταυροφορίας του 1183 και εξασφάλισε τη χώρα του από τον κίνδυνο των πειρατών.